AdV_13-22-02 Tekst AdV: “Wateroverlast op het erf van akkerbouwer Schagen aan de Volgerweg in de Beemster Het is tijdens de - door de Duitsers afgedwongen - gedeeltelijke inundatie (Mrt. '44 - Mei '45) van de polder.”

AdV_13-17-04 Tekst AdV: “Ondanks de toch wel grote materiaalschaarste zijn er tijdens de gedeeltelijke inundatie van de Beemster, in de periode Maart 1944 - Mei 1945, nog vrij veel foto's gemaakt van deze donkere bladzijde uit de geschiedenis van onze polder. Hierbij een overzicht van het gebied op de hoek Purmerenderweg en Volgerweg.”

AdV_15-38-02 Tekst AdV: “ Een unieke foto van de demontage van de Amerikaanse B-24 "Liberator" bommenwerper, die de 29e Juni 1944 een noodlanding had moeten maken op het land van Van Baar aan de Wormerweg (nabij de Hobrederweg) in de Beemster. Wie deze foto (het origineel was l\ x 5 cm.) heeft gemaakt is onbekend, maar de datum moet liggen in Juli 1944. Er is een nieuw negatief gemaakt en vandaar deze vergroting.”

AdV_12-24-02 Tekst AdV: “Uit een onbekende krant van 19 Augustus 1940. Het kwam neer in de boomgaard van J.v.Kempen aan de Zuiderweg in Zuidoostbeemster. Twee bemanningsleden kwamen om het leven. Op deze plek staat nu een gedenkteken.”

AdV_16-04-03 Tekst AdV: “1 Mei 1995. Twee mensen die het hebben meegemaakt. De noodlanding van de Amerikaanse B-24 bommenwerper, in de morgen van de 29e Juni 1944, aan de Wormerweg in de Beemster. Nu, bijna 51 jaar later, staan beiden op dezelfde plek waar toen dit vliegtuig z'n laatste vlucht moest beëindigen - Rein Muntjewerff, de schooljongen van toen, die het zag gebeuren - en Jim Cooper, de navigator, behorende tot de bemanning van het toestel.”

WAT001000042 na 21-02-1944

WAT001000119 na 21-02-1944

WAT001000360 na 21-02-1944

WAT001001915 Mobilisatie te Landsmeer aan het begin van de tweede wereldoorlog.

WAT001001914 Mobilisatie te Landsmeer aan het begin van de tweede wereldoorlog.

HGOM00000005 Inundatie van de Zeevang. De vrachtauto met huif van Gerrit Wakker. Zijn dochter Im moest als 14- jarig meisje voor de auto uit lopen om de auto op de weg te houden, zij vond het wel erg eng. De vrachtwagen heeft het kenteken GZ 39930. Rechts het perceel Middelie 9 (Noordeinde) het huisje Arend Vroom (Moos) en Neeltje Wakker. In de oorlog werd er als verdedigingsstrategie een bepaald gebied onder water gezet. Het watergemaal aan het Zeevangsdijkje heeft een grote rol gespeeld tijdens deze inundaties van de Zeevang in de Tweede Wereldoorlog toen de Zeevang twee maal onder water werd gezet. De eerste keer gebeurde dat in mei 1940 op initiatief van de Nederlandse overheid; de polder maakte namelijk deel uit van de verdedigingslinie rond de hoofdstad. Toen de Duitsers de grens over waren getrokken besloot de overheid dat de Zeevang onder water gezet moest worden. De sluizen te Edam en Oosthuizen werden op 10 mei 1940 opengezet en op 13 mei 1940 stond de polder blank; het peil reikte tot zo'n 70 cm boven het normale peil. De mooie polder was een grote watervlakte, hier en daar onderbroken door wat bomen, een damhek of een varkens- of kippenhok. Zo'n 21.000.000 kubieke meter water had bezit genomen van de vruchtbare, groene weilanden. In Warder, Middelie en Kwadijk drong het water zelfs woningen binnen waardoor sommige bewoners ook geëvacueerd moesten worden. Deze onderwaterzetting, die drie weken duurde, was vooral voor de boeren rampzalig, omdat het vee geëvacueerd moest worden. Het vee uit de verschillende dorpen werd ondergebracht in de Beemster, de Purmer, Beets, Oudendijk, Scharwoude en Grosthuizen. Toen Nederland was gecapituleerd werd begonnen met het droogmalen van de polder en kon uiteindelijk ook het vee weer bezit nemen van het polderland. De tweede keer dat de Zeevang onder water kwam te staan (maart 1944) gebeurde op bevel van de Duitse bezetter die daarmee de landing van geallieerde parachutisten wilde voorkomen. Deze inundatie duurde helaas langer dan de

WAT001002653 Fort Spijkerboor tijdens de inundatie van 1944-1945

HGOM00000006 Inundatie van de Zeevang. Rechts de boerderij op Middelie van S. Meijn. Links de loods van de firma Vroom. Watergemaal aan het Zeevangsdijkje In de oorlog werd er als verdedigingsstrategie een bepaald gebied onder water gezet. Het watergemaal aan het Zeevangsdijkje heeft een grote rol gespeeld tijdens deze inundaties van de Zeevang in de Tweede Wereldoorlog toen de Zeevang twee maal onder water werd gezet. De eerste keer gebeurde dat in mei 1940 op initiatief van de Nederlandse overheid; de polder maakte namelijk deel uit van de verdedigingslinie rond de hoofdstad. Toen de Duitsers de grens over waren getrokken besloot de overheid dat de Zeevang onder water gezet moest worden. De sluizen te Edam en Oosthuizen werden op 10 mei 1940 opengezet en op 13 mei 1940 stond de polder blank; het peil reikte tot zo'n 70 cm boven het normale peil. De mooie polder was een grote watervlakte, hier en daar onderbroken door wat bomen, een damhek of een varkens- of kippenhok. Zo'n 21.000.000 kubieke meter water had bezit genomen van de vruchtbare, groene weilanden. In Warder, Middelie en Kwadijk drong het water zelfs woningen binnen waardoor sommige bewoners ook geëvacueerd moesten worden. Deze onderwaterzetting, die drie weken duurde, was vooral voor de boeren rampzalig, omdat het vee geëvacueerd moest worden. Het vee uit de verschillende dorpen werd ondergebracht in de Beemster, de Purmer, Beets, Oudendijk, Scharwoude en Grosthuizen. Toen Nederland was gecapituleerd werd begonnen met het droogmalen van de polder en kon uiteindelijk ook het vee weer bezit nemen van het polderland. De tweede keer dat de Zeevang onder water kwam te staan (maart 1944) gebeurde op bevel van de Duitse bezetter die daarmee de landing van geallieerde parachutisten wilde voorkomen. Deze inundatie duurde helaas langer dan de eerste, namelijk maar liefst 15 maanden. Door snel handelen, door de aanleg van nooddijkjes, kwam nu niet de hele polder onder water te staan; het vee kon nu ook dichter bij huis worden

HGOM00000007 Inundatie van de Zeevang. Rechts het perceel Middelie nr. 19 W. van Wijk (J. Kater) op achtergrond de boerderij van Siem Meijn. Op de voorgrond op de brug Trien Sanders, Cor Hes en Jannie Sanders. Watergemaal aan het Zeevangsdijkje In de oorlog werd er als verdedigingsstrategie een bepaald gebied onder water gezet. Het watergemaal aan het Zeevangsdijkje heeft een grote rol gespeeld tijdens deze inundaties van de Zeevang in de Tweede Wereldoorlog toen de Zeevang twee maal onder water werd gezet. De eerste keer gebeurde dat in mei 1940 op initiatief van de Nederlandse overheid; de polder maakte namelijk deel uit van de verdedigingslinie rond de hoofdstad. Toen de Duitsers de grens over waren getrokken besloot de overheid dat de Zeevang onder water gezet moest worden. De sluizen te Edam en Oosthuizen werden op 10 mei 1940 opengezet en op 13 mei 1940 stond de polder blank; het peil reikte tot zo'n 70 cm boven het normale peil. De mooie polder was een grote watervlakte, hier en daar onderbroken door wat bomen, een damhek of een varkens- of kippenhok. Zo'n 21.000.000 kubieke meter water had bezit genomen van de vruchtbare, groene weilanden. In Warder, Middelie en Kwadijk drong het water zelfs woningen binnen waardoor sommige bewoners ook geëvacueerd moesten worden. Deze onderwaterzetting, die drie weken duurde, was vooral voor de boeren rampzalig, omdat het vee geëvacueerd moest worden. Het vee uit de verschillende dorpen werd ondergebracht in de Beemster, de Purmer, Beets, Oudendijk, Scharwoude en Grosthuizen. Toen Nederland was gecapituleerd werd begonnen met het droogmalen van de polder en kon uiteindelijk ook het vee weer bezit nemen van het polderland. De tweede keer dat de Zeevang onder water kwam te staan (maart 1944) gebeurde op bevel van de Duitse bezetter die daarmee de landing van geallieerde parachutisten wilde voorkomen. Deze inundatie duurde helaas langer dan de eerste, namelijk maar liefst 15 maanden. Door snel handelen, door de aanleg van nooddijkjes,

HGOM00000008 Inundatie van de Zeevang. Huisje van Arend Vroom, (is gesloopt) stond tegenover het huis van de familie Willems. Watergemaal aan het Zeevangsdijkje In de oorlog werd er als verdedigingsstrategie een bepaald gebied onder water gezet. Het watergemaal aan het Zeevangsdijkje heeft een grote rol gespeeld tijdens deze inundaties van de Zeevang in de Tweede Wereldoorlog toen de Zeevang twee maal onder water werd gezet. De eerste keer gebeurde dat in mei 1940 op initiatief van de Nederlandse overheid; de polder maakte namelijk deel uit van de verdedigingslinie rond de hoofdstad. Toen de Duitsers de grens over waren getrokken besloot de overheid dat de Zeevang onder water gezet moest worden. De sluizen te Edam en Oosthuizen werden op 10 mei 1940 opengezet en op 13 mei 1940 stond de polder blank; het peil reikte tot zo'n 70 cm boven het normale peil. De mooie polder was een grote watervlakte, hier en daar onderbroken door wat bomen, een damhek of een varkens- of kippenhok. Zo'n 21.000.000 kubieke meter water had bezit genomen van de vruchtbare, groene weilanden. In Warder, Middelie en Kwadijk drong het water zelfs woningen binnen waardoor sommige bewoners ook geëvacueerd moesten worden. Deze onderwaterzetting, die drie weken duurde, was vooral voor de boeren rampzalig, omdat het vee geëvacueerd moest worden. Het vee uit de verschillende dorpen werd ondergebracht in de Beemster, de Purmer, Beets, Oudendijk, Scharwoude en Grosthuizen. Toen Nederland was gecapituleerd werd begonnen met het droogmalen van de polder en kon uiteindelijk ook het vee weer bezit nemen van het polderland. De tweede keer dat de Zeevang onder water kwam te staan (maart 1944) gebeurde op bevel van de Duitse bezetter die daarmee de landing van geallieerde parachutisten wilde voorkomen. Deze inundatie duurde helaas langer dan de eerste, namelijk maar liefst 15 maanden. Door snel handelen, door de aanleg van nooddijkjes, kwam nu niet de hele polder onder water te staan; het vee kon nu ook dichter bij huis